Powyższy wyrok w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 50.000 złotych oraz w części rozstrzygającej o kosztach procesu i kosztach sądowych zaskarżyła apelacją pozwana zarzucając: 2. naruszenie art. 233 KPC poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia przez sąd orzekający w I instancji zebranego w sprawie materiału dowodowego, co powinno stanowić obraz logicznego procesu myślowego, który doprowadził sąd do określonego rozstrzygnięcia w sprawie a nie w wybiórczym przedstawieniu wyłącznie tych dowodów i argumentów, które pasują do przyjętej „koncepcji” orzeczenia i pominięcie dowodów obrazujących w sposób radykalnie odmienny wzajemne relacje stron, to zaś rażąco odbiega od obowiązku nałożonego na sąd polegającego na swobodnej a nie dowolnej ocenie dowodów; W dniu 1 marca 2007 r. Miasto Ł. zawarło ze Stowarzyszeniem umowę dzierżawy nieruchomości położonej w Ł. przy ul. R., składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów nr 68/2, 69/3 i 70/7. Dzierżawca zobowiązywał się m.in. do wzniesienia na własny koszt hali targowej na nieruchomości, która na koniec umowy dzierżawy miałaby zostać, wedle wyboru wydzierżawiającego, usunięta przez Stowarzyszenie, bądź też wykupiona przez Miasto według stanu i cen z chwili wygaśnięcia umowy. Strony zastrzegły, że umowa może zostać rozwiązana bez wypowiedzenia w sytuacjach wskazanych w § 8 i 14 umowy. Zaliczono do nich m.in. naruszenie postanowienia § 6 ust. 3 umowy stanowiącego, że „dzierżawca na wniosek kupca prowadzącego działalność handlową na danej działce na targowisku poddzierżawi tę działkę na cele inwestycyjne po uzyskaniu zgody wydzierżawiającego na warunkach takich jak w umowie dzierżawy i za stawkę wynikającą ze stawki jaką płaci dzierżawca proporcjonalnie do poddzierżawianej powierzchni na okres 1 roku z możliwością przedłużania”. Na wstępie jednak wypada zauważyć, że wszelkie ustalenia stanu faktycznego dokonane przez Sąd I instancji były pełne i prawidłowe, stąd też mogące stanowić wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia w sprawie (Sąd odwoławczy uznaje je za własne). dobry adwokat łódź Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 grudnia 2012 r. (III CZP 93/12) "Artykuł 34 ust. 1 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - w brzmieniu sprzed 11.02.2012 r. - nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 KC". O odsetkach Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 481 KC uwzględniając żądanie powoda w tym zakresie oraz datę wytoczenia powództwa.