Natomiast biegły internista rozpoznał u powódki żółciowe zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie błony śluzowej przełyku, przepuklinę rozworu przełykowego przepony, kardiomiopatię naczyniopochodną w okresie wydolności krążenia u osoby w okresie menopauzy, stwierdzając jednocześnie, że schorzenia te nie są skutkiem wypadku. Naruszenie prawa procesowego stanowi uzasadnioną podstawę kasacyjną wówczas, gdy wytknięte uchybienia mają wpływ na wynik sprawy. Niewątpliwie Sądy meritii dokonując wykładni umowy stron, dopatrzyły się źródła bezpodstawności wypowiedzenia w regulacji umownej, tj. w postanowieniu zawartym w § 6 ust. 3 umowy dzierżawy stron oraz w art. 189 KPC. Z drugiej strony Sąd pierwszej instancji stwierdził, że „niezależnie od powyższego należy stwierdzić z całą mocą, że złożenie analizowanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy stanowi w okolicznościach niniejszej sprawy nadużycie prawa podmiotowego przez stronę pozwaną, sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, szeroko motywując to stanowisko i wskazując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia także art. 5 KC”. Z kolei Sąd drugiej instancji w tej materii wskazał, że „błędnie podnosi skarżący, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy skoro z jednej strony uznał, że zgoda na poddzierżawę nie była potrzebna, zaś z drugiej stwierdził, że złożenie analizowanego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy stanowi w okolicznościach niniejszej sprawy nadużycie prawa podmiotowego przez stronę pozwaną i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego”. Uwadze apelującego umyka fakt, że rozważania w tym drugim aspekcie sąd czynił jedynie dodatkowo używając sformułowania „niezależnie od powyższego…”. Miałyby one zastosowanie wyłącznie wówczas, gdyby przyjąć hipotetycznie, że dzierżawca miał obowiązek uzyskania zgody na poddzierżawę w każdym wypadku. Zaaprobował także zapatrywanie, że wypowiedzenie stosunku dzierżawy naruszało art. 5 KC. Takie ewentualne stanowisko, mające na celu wzmocnienie motywacji sposobu rozstrzygnięcia sprawy, choć niejednokrotnie go nie osiąga, jest w praktyce sądowej dopuszczalne i stosowane. Z. P. w latach 2001-2004 upoważnił pozwaną do dysponowania rachunkami bankowymi w C. i Banku (...) S.A. oraz rachunkiem maklerskim w (...) S.A. (...). Pełnomocnictwa do dysponowania rachunkiem bieżącym w (...) S.A., na który wpływały emerytury jego i małżonki, Z. P. udzielił powodowi. Rodzinie K. P., tj. członkom rodziny M., Z. P. tłumaczył, że pozwana „jest upoważniona do wszystkiego” bądź też wskazywał nawet, że otrzyma ona pieniądze, które zostały zdeponowane na kontach. Z. P. był bardzo zadowolony z posiłków pozwanej i udzielanego przez nią wsparcia. Był jej wdzięczny za opiekę. Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów postępowania w I instancji według norm przepisanych, nadto o zasądzenie od powodów na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Jako żądanie ewentualne pozwany złożył wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, nadto o zasądzenie od powodów na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje - art. 233 § 1 KPC oraz art. 316 KPC w szczególności poprzez dowolna ocenę dowodów, sprzecznie z zasadą logiki, doświadczenia życiowego, a także poprzez uwzględnienie przy orzekaniu w niniejszej sprawie skali działalności gospodarczej pozwanego, w sytuacj