Pozwana co do kwestii najistotniejszych w sprawie tj. istnienia po jej stronie zadłużenia wobec powoda oraz wysokości długu nie zgłaszała zarówno w toku postępowania pierwszoinstancyjnego jak również w apelacji zarzutów. Klauzula generalna z art. 5 KC dotyczy zarówno zachowań faktycznych, jak i czynności prawnych (także proceduralnych), dokonywanych na podstawie kompetencji wchodzących w zakres danego prawa podmiotowego. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 maja 2006 r. (III CZ 28/06), klauzula ta służy ocenie zachowań strony i sposobu korzystania przez nią ze swego prawa podmiotowego. Tak więc Sąd Okręgowy podzielił stanowisko powoda, że pozwana zapłaciła należność po terminie. Sąd I instancji podzielił też częściowo argumentację pozwanej dotyczącą miarkowania kary umownej wskazując, że kara umowna na poziomie 0.3% wynagrodzenia za całość robót za każdy dzień zwłoki jest karą wysoką a dochodzone roszczenie stanowi ponad 20% wynagrodzenia należnego pozwanej. Z okoliczności ujawnionych w toku postępowania nie wynikało też, by powódka poniosła jakąkolwiek szkodę w związku z nieterminowym wykonaniem zadania przez pozwaną, która wykonała umowę w całości i nie było zastrzeżeń co do jakości wykonanych przez nią robót. Okoliczności te przemawiają za miarkowaniem kary żądanej przez powódkę z mocy art. 484 § 2 KC. W tych warunkach Sąd Okręgowy uznał za usprawiedliwione obniżenie kary umownej do 0,2% wynagrodzenia za każdy dzień, co skutkowało uwzględnieniem roszczenia do kwoty 102.476 zł (1.067 468,45 x 0,2 x 48 ). Na początku 2009 r. pozwana wniosła do Sądu Okręgowego w Olkuszu pozew o zniesienie wspomnianej służebności. Powyższe z tego względu, że została wyremontowana przez Gminę B. droga prowadząca do działki powódki i jej męża, umożliwiająca szybszy dojazd z działki powódki do drogi publicznej niż ustanowioną służebnością. Wyrokiem z 18 lutego 2010 r., wydanym do sygn. akt I C 46/09, Sąd Rejonowy w Olkuszu, wobec zbędności służebności, uwzględnił żądanie pozwu, zaś orzeczenie to po oddaleniu 3 listopada 2010 r. apelacji powódki przez Sąd Okręgowy w Krakowie uprawomocniło się. Sąd Okręgowy podniósł, że żadna ze stron nie sprostała wymogowi z art. 6 KC w kwestii udowodnienia otrzymywanych darowizn. Sąd odmówił zatem wiary H.P., iż A.B. podarowała pozwanej 70 000 złotych oraz odmówił wiary E.K., że ich matka podarowała powódce pieniądze, a rodzice dali jej materiał budowlany oraz meble i dywan. Wyrokiem z dnia 29 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w warszawie zasądził od P.H.U. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...) w W. kwotę 440.489,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2008 r. do dnia zapłaty, umorzył postępowanie w pozostałym zakresie i obciążył pozwaną spółkę obowiązkiem zwrotu powodowej Agencji kosztów postępowania w wysokości 35.837 zł.